یکم
بار که عاشق شد،
قلبش کبوتر بود و تن اش
از گل سرخ.
اما عشق، آن صیاد است که کبوتران را پر می دهد.
و آن باغبان است که گل های سرخ را پرپر می کند.
پس کبوترش را پراند و گل سرخ اش را پرپر کرد.
دوم بار که عاشق شد،
قلبش آهو بود و تن اش از ترمه و ترنم.
اما عشق، آن پلنگ است که ناز آهوان و مشک آهوان نرمش نمی کند،
پس آهویش را درید و تن اش را به توفان خود تکه تکه کرد؛
که
عشق توفان است و نه ترمه می ماند و نه ترنم.
سوم بار که عاشق شد،
قلبش عقاب بود و تن اش از تنه سرو. اما عشق، آن آسمان است که عقابان را می بلعد و آن مرگ است که تن هر سروی را تابوت می کند.پس عقابش در آسمان گم شد و تن اش تابوتی روان بر رود عشق.
و چهارم بار
و پنجم بار و ششم بار و هزار بار و
هزار و
یکم بار که عاشق شد، قلبش اسبی بود از پولاد و آتش و خون و تن اش از سنگ و
غیرت و استخوان.و عشق آمد در هیئت سواری با سپری و سلاحی بر قلبش نشست و عنانش را
کشید،آنچنانکه قلبش از جا کنده شد.سوار گفت: از این پس زندگی، میدان است و حریف،
خداوند. پس قلبت را بیاموز که:
عشق کار نازکان نرم نیست عشق کار پهلوان است، ای پسر
آنگاه تازیانه ای بر سمند قلبش زد و تاخت. و آن روز، روز نخست عاشقی بود.
عرفان نظر آهاری
